پس، پناه مي ‏بريم به خدا از فقر...

امام على(ع) - به فرزند خـود امام حسن (ع):

لا تَلُمْ إنسانا يَطلُبُ قُوتَهُ، فَمَن عَدِمَ قُوتَهُ كَثُرَت خَطاياهُ. يابُنَيَّ، الفقيرُ حَقيرٌ لا يُسمَعُ كلامُهُ، ولا يُعرَفُ مَقامُهُ، لو كانَ الفَقيرُ صادِقا يُسَمُّونَهُ كاذِبا، ولو كانَ زاهِدا يُسَمُّونَهُ جاهِلاً. يابُنَيَّ، مَن ابتُلِيَ بالفَقرِ فقدِ ابتُلِيَ بأربَعِ خِصالٍ : بالضَّعفِ في يَقينِهِ، والنُّقصانِ في عَقلِهِ، والرِّقَّةِ في دِينِهِ، وقِلَّةِ الحَياءِ في وَجهِهِ، فَنَعُوذُ باللّه مِن الفَقرِ .

كسى را كه در پى تحصيل خوراك روزانه خود است، سرزنش مكن؛

زيرا كسى كه قُوت خود را نداشته باشد، خطاهايش بسيار است.

فرزندم! آدم فقير، حقير است.

سخنش خريدار ندارد

و مقام و مرتبتش شناخته و دانسته نمي ‏شود.

فقير اگر راستگو باشد، او را دروغگو مي ‏نامند

و اگر زاهد و دنياگريز باشد، نادانش مي ‏خوانند.

فرزندم! هر كه به ‏فقر گرفتار آيد، به چهار خصلت مبتلا شود:

به سستى در يقين و كاستى در خِرد و شكنندگى در دين و كمىِ شرم و حيا در چهره.

پس، پناه مي ‏بريم به خدا از فقر .

" جامع الاخبار، ص300 "